Inexaktitude handia, eta gezurra barreiatu

Inexaktitude handia, eta gezurra barreiatu


Mundu zabalean noiz zerbait izkiriatua dagoen hak akademiko batek, erran nahi du, zer horrek -zein izkiriatu da- ba duela garantia minimun bat. Baina euskal munduan, noiz ari gara buruz gorabeherak hon euskara, ba dirudi ez dute valio horiek parametroak, parametroak hon garantia, aitzitik dirudi eta irudi du ezen mintzo gara gabe barrera, limite, parametro edo zeinnahi neurri edo izari prudent.

Zeren irakurtzen dut an Herria astekaria hon Baiona (martxoa 3, 2005, nº 2796) ezen dio hak J. L. Lavant akademikoak: “Esperantxa, hegoaldean, “itxaropena” deitzen da: eüskal hitz “garbia”, 1850ean lehentze agertü zena izkiribüz”. Ez dago dudarik zer dioskun h. d. “esperantza hegoaldean dela itxaropena”. Baina hori ez da hola, dioenaren hedadurea da hegoaldean % 0.00, zeren ez da erabiltzen nehon. Non dugu diogunaren izaria? Non daukagu autokritikea, autokriteka minimuna hon izkiriatzen duguna? Non daukagu jakituria minimun rekeriblea behar izaten dena zerbait affirmatzeko kin objektivitate minimun bat?

Holako inexaktitudeak -% 100 inexaktu, aipa dezatela bestela non erabiltzen da hegoaldean “itxaropena” ordez “esperantzea”- ez dute besterik lortzen salvu barreaitu gezurra populuaren artean eta zabaldu euskararen ideia mythiko falsu bat.

Lekeitio, apirila 07 eguena, 2005.